Durup Bakmak

R.ŞANAL › Durup Bakmak

Duyarlılık eşiğini yükseltmenin ilk yolu; durup bakmak! Eğer çevremizdeki güzelliklerin arasında büyük bir süratle dolanıp, başka şeyler düşünürsek göremeyiz.

Duyarlılık eşiğini yükseltmenin ilk yolu; durup bakmak!
Eğer çevremizdeki güzelliklerin arasında büyük bir süratle dolanıp durur, bir ağaca bakarken bile başka şeyler düşünürsek, bakarız bakmasına da baktığımızı göremeyiz.
Bu yüzden durup bakmaya zaman ayırmak gerek.
Gökyüzünün maviliğini tam görmek, çiçeklerin rengini, biçimini tam fark etmek gerek.

Bu durup bakma işini diğer organlarımız için de kullanabiliriz. Yani durup dinleyebiliriz.
Durup tadabiliriz.
Durup düşünebiliriz hatta.

Örneğin şöyle yapabiliriz: sessiz bir yere gidip gözümüzü kapatır, çevremizdeki sesleri dinleriz.
Başlangıçta bu bize biraz zor ve komik gelebilir.
Ama denedikçe işitme hassasiyetimiz gittikçe artar.

Sonra durup görmek…
Örneğin bir çiçeğe bakıyorsunuz, onun şeklini en ince detayına kadar inceleyin.
Renklerin tonunu, birbirleriyle uyumunu iyice hafızanıza alın.
Veya bir kediyi inceleyin.
Yürüyüşündeki o harika esneklik, bir sıçrayışta zahmetsizce yüksek bir yere tırmanışı, organlarındaki o harika uyum…

Bir insanın yüzünü incelemek…
Dünyanın en güzel işi.
Gülerken nasıl gülüyor?
Nasıl şaşırıyor?
Nasıl üzülüyor?
Her insanın yüzündeki o biricik, kendine özgü orijinalliği fark etmek ne zevkli bir iş.

Durup düşünmek…
Kendi kendimizle sohbet etmenin o güzel tadı.
Düşündükçe kendimizle ilgili, her şeyle ilgili yeni şeyler keşfederiz.
Kendi kendimizin farkına varırız.
Sonra bu farkına varışımızı sözcüklere dökmeye çalışırız.
Daha yeni, daha kullanmadığımız sözcüklere.
Hatta belki bunları yazarız.
İşte o zaman insan olmanın onuru başımıza taç gibi konar.
Çünkü insan olmak aslında biraz düşünmek, biraz hissetmek, biraz konuşmak, biraz da yazmak değil mi?

R.Şanal